رویشگاه کوه های زاگرس

جنگل‌های زاگرس بخش وسیعی از رشته‌کوه زاگرس را می‌پوشانند . قدمت جنگل‌های زاگرس به حدود ۵۵۰۰ سال پیش برمی‌گردد. درخت غالب این جنگل‌ها بلوط است. جنگل‌های زاگرس به‌طورکلی به دو بخش زاگرس شمالی و زاگرس جنوبی تقسیم می‌شوند. زاگرس شمالی رویشگاه ویژه مازودار (Quercus infectoria) است که البته در قسمت‌هایی از این حوزه با برودار (Q. brantii) و وی‌ول(Q. libani) ترکیب می‌شود. زاگرس جنوبی نیز رویشگاه ویژه گونه برودار است. در حال حاضر بیشتر از ۹۰ درصد درختان جنگل‌های زاگرس شاخه‌زادند.

رویشگاه زاگرس باغ گیاه‌شناسی ملی ایران با وسعتی حدود ۳ هکتار  معرف جنگل‌های طبیعی زاگرس است. سه تپه مصنوعی در این قسمت ساخته شده است که مرتفع‌ترین آنها ۱۰ متر ارتفاع دارد. هر سه گونه بلوط جنگل‌های طبیعی زاگرس در این قسمت کشت شده‌اند. به‌علاوه گونه‌هایی از جنس بادام (Amygdalus)، پسته (Pistacia)، زالزالک (Crataegus)، گلابی (Pyrus)، بارانک (Sorbus)، سماق (Rhus) و ارغوان (Cercis) نیز کاشته شده اند. این جنگل از نظر حفاظت گونه‌های بلوط و سایر گونه‌ها نقش مهمی ایفا می‌کند و با تجدیدحیات طبیعی از طریق بذر امید آینده برای تامین گیاهان مورد نیاز برای بازکاشت جنگل‌های در حال نابودی زاگرس به‌حساب می‌آید.

 از نکات مهمی که در قطعه زاگرس بسیار حائز اهمیت می‌باشد وفور تجدید حیات جنسی گونه‌های بلوط است. این در حالی است که هر سه گونه بلوط فوق الذکر در جنگل‌های طبیعی زاگرس عمدتاً به صورت شاخه‌زاد تجدید حیات می کنند اما در این قطعه با رعایت تمهیدات لازم از جمله قرق کامل و نبود چرای دام و همچنین عدم جمع‌آوری بذرها، تجدید حیات جنسی بخوبی و براحتی صورت گرفته به طوری که کف جنگل مفروش از نونهال تا نهال‌های چندساله می‌باشد. با توجه به اینکه سن درختان موجود در قطعه زاگرس به نسبت کم است، ارتفاع و قطر درختان نیز کمتر می‌باشد بطوریکه حداکثر ارتفاع و قطر درختان این قطعه به ترتیب حدود ۱۵ متر و ۵۰ سانتیمتر متغیر است.